Zoals de titel doet vermoeden heb ik me laten overtuigen om mee te gaan met de hike naar Concepcion. Dit wordt dus nummer 4 deze vakantie en waarschijnlijk ook de laatste.

Het was een hike van ongeveer 7 uur. We konden niet helemaal naar de top omdat de vulkaan enorm actief was en er grote kans was op explosies in de krater. We mochten wel tot 1000m gaan. Kunal zag het niet zitten om mee te gaan, we waren dus met drie.

Je bent verplicht om met een gids te gaan omdat er de laatste tijd te veel toeristen verdwalen, benen breken en er was zelfs een sterfgeval. We zaten dus te ontbijten en hadden nog geen gids, gelukkig kon Javier van de hostel snel een gids regelen.

Vlug 3 liter water inslaan en wat koekjes voor onderweg. We waren niet echt voorbereid. Alles moet snel snel gebeuren. Uiteindelijk kwam de gids stipt op tijd om 9uur. Het was nog 4 km naar het begin van de trail, we namen dus een kleine tuktuk. De dames zaten vol zelfvertrouwen, zoals gisteren reeds gezegd had ik wat mijn twijfels. Het zou een pittige klim worden.

Aangekomen aan de entrance moesten we eerst een half uurtje lopen tot aan de basis van de vulkaan. Onderweg kregen we wat uitleg over verschillende kruiden die langs de weg groeiden, een soort plant die naar look ruikte en smaakte, een anijsplant, …. We zagen ook brulapen, parkieten en ontzettend veel kleine hagedissen.

Bij de basis aangekomen, begon het echte werk. We moeten dus 1000m stijgen en het ging vanaf nu enkel maar steil omhoog. Na 5 minuten begon ik al serieus te zweten. Daar gaan we weer. Het pad was gelukkig tussen de bomen, zodat we niet in de volle zon liepen. Wanneer ik dacht van dit gaat weer afzien worden, werd de eerste pauze ingelast. Net op tijd. Ik was al kletsnat van het zweet, maar de andere ook. Het water, nog steeds koud, ging vlot naar binnen. Na 5 minuutjes pauze gingen we weer verder. Er zaten sommige stukken in waar je echt moest klauteren en steeds maar recht omhoog.

Iedere keer als ik het begon zwaar te krijgen was er plots een korte pauze. Deze gids kon de groep heel goed lezen. Op dit tempo en met de regelmatige pauzes, begon ik het positief te zien. Ik zou waarschijnlijk wel boven geraken. We liepen tussen allerlei vegetatie, eerst tussen reusachtige bomen, dan plots tussen bananebomen, hoe hoger we kwamen, hoe kleiner de vegetatie.

Wanneer we boven de boomgrens uitkwamen hadden we een prachtig zicht. Het was ook enorm aan het waaien. Op momenten zelf gevaarlijk, ontzettend harde rukwinden konden je evenwicht doen verliezen en dit wou je niet op het verkeerde moment.

Ik hoorde plots de verlossende woorden “nog 10 minuten”. Dit veel uiteindelijk best wel mee. Het was zwaar maar door het correcte tempo en de nodige pauzes, geraakten we alle drie mooi boven.

Boven hadden we een prachtig uitzicht. We hadden geluk want meestal zit dit stuk in de wolken en zie je niets. Ik heb wel vaker geluk als het op het weer aankomt wanneer ik op een vulkaan sta ?.

Na wat foto’s getrokken te hebben, een korte lunch van koekjes en wat te relaxen, begon de tocht terug naar beneden. Enorm belastend voor de knieën. We kwamen enkele grote padden tegen, eerst had ik ze niet gezien, ze zagen eruit als grote rotsen, gelukkig niet op gestaan. Wanneer we onder een boom passeerden werden we door white-face monkeys uitgejoeld. Ze kwame  uitdagend dichter bij, terwijl ze hard aan de takken van de bomen schudden. Blijkbaar probeerden ze ons weg te jagen.

Omdat we minder aan het afzien waren, konden we ook meer rondkijken. Het zat vol van allerlei kleurrijke vlinders. Waaronder de blue morpho, een vlinder de grote van mijn hand in fel blauw met zwarte randen, prachtig.

Weer benden was ik enorm blij dat ik had mee gegaan. En uiteindelijk hadden we het maar in 5 uur gedaan in plaats van de 7 uur dat ze deze morgen zeiden. Vertrouwen in mijn conditie is terug ?.