Ben lang genoeg in Granade geweest, op naar het volgende. Ik zou het me deze keer makkelijk maken en met de shuttle service van het hostel naar San Jorge gaan om daar dan de ferry te nemen naar isla Ometepe. Had de dag ervoor mijn shuttle geboekt en betaald in de hostel, maar wanneer de shuttle moest aankomen, niets te zien. Nu het gebeurt wel vaker hier in Nicaragua dat ze wat later zijn, dus ik dacht een half uurtje te wachten, maar helaas nog steeds niet. Dan maar gaan vragen waar de shuttle bleef, waren ze het toch niet vergeten door te geven zeker. Ik ging de shuttle nemen om niet te veel tijd te verliezen en op t gemak de boot van 12 uur te kunnen nemen. Maar ze gingen het regelen.

Een beetje voor 11u komt er een gast met ne deftige wagen met airco! Ik had dus plots voor dezelfde prijs een privé chauffeur. Ideaal. Het ging iets meer dan een uur duren en het was al 11 uur, ik ging dus mijn boot net missen. De volgende was pas om 14:30. Nu gene stress ik ben op vakantie. Plots rond 11:50u zag ik een bordje welkom in Rivas en ik weet dat het dan maar 10 minuten meer is naar San Jorge. Er was dus nog een klein kansje. Om 12 uur kom ik aan aan de haven. Het was nog een eindje lopen, maar plots zie ik de boot nog liggen. Een aantal mensen schreeuwen dat ik me moet haasten. De boot wat net vertrokken, al een paar centimeter van de kade, maar ben er toch nog ingesprongen. Net op tijd, was wel niet evident met een rugzak aan ?.

De rit duurde iets meer dan een uur. Jammer was het zicht op de vulkanen niet zo goed, beide zaten bijna volledig verstopt onder de wolken. De eerste foto is dus niet van mij, maar zo zou het er dus moeten uitzien als het niet bewolkt is, misschien met de boot terug heb ik meer geluk.

In de hostel, een beetje weg van het stadje, zat ik voorlopig zo goed als alleen. Nadat ik gaan lunchen was, was er ook een Duitse toegekomen, Elise. Wat zitten praten met wat pintjes. Later kwamen er ook nog 2 Amerikanen, Rachel en Kunal. Tegen de avond hadden we beslist om de volgende dag met scooters het eiland te verkennen.

De scooters werden tot aan de hostel gebracht, kort een kleine uitleg en een heel simpel mapje van het eiland. Maar ik had er veel over gelezen, dus wist zo ongeveer wel waar we naar toe konden gaan. We hadden 3 scooters, de meisjes zaten samen op  1. Het was echt zaaaaalig om wat rond te rijden. Het was zo heet en de wind op de scooter was enorm aangenaam.

Eerste stop was Charco Verde, een natuurgebied, met een kleine lagune, een uitkijkpunt, vlindertuin en de beach. Na een klein uurtje rondgewandeld te hebben terug de scooters op. Hier en daar een kleine stop, bijvoorbeeld bij het vliegveld. De weg loopt immers recht over de startbaan. Wanneer een vliegtuig moet landen en/of stijgen wordt de weg gewoon afgesloten.

Voor het eten zijn we bij een familie terechtgekomen die lekkere burritos voor ons heeft klaar gemaakt.

Ondertussen merkten we ook dat het eiland groter was dan we dachten. Ometepe is net een grote acht. Twee vulkanen die verbonden zijn met elkaar. We hadden net de eerste vulkaan, Concepcion, verlaten en waren het tussenstuk naar de tweede vulkaan, Maderas, aan het doen. Bij de Maderas was er een mooie waterval, we gingen daar op zoek naar gaan. Maar plots stopte de weg. Allé t is te zeggen de verharde weg. De rest was een aarde weg vol met rotsen, kuilen, …

We hebben wat getwijfeld of we verder zouden gaan, maar we gingen ons riskeren. Het was een helse rit, ook enorm ver. De schaal van ons kaartje klopte totaal niet. Als je onderweg vroeg hoe ver het nog was varieerde de dit tussen de 15 minuten en een uur. De beklimming naar de waterval varieerde tussen de 12 minuten en 3 uur!!! Hoe is dit mogelijk?

Toen we eindelijk aankwamen was het al 14 u en volgens de parkrangers was het heen en terug 3 uur. We zouden dan maar een half uurtje hebben om terug te keren vooraleer het donker werd. Dat zag niemand van ons zitten. We besloten in de plaats om verder te rijden rond de Maderas in plaats van terug te keren. Ik had gelezen dat dit zeker af te raden was, er kwam daar geen enkele auto enkel zware moto’s. Wij dus toch met ons klein scooterke proberen onze toer rond de vulkaan af te maken. Amai hebben we het ons beklaagd.

De baan was enorm slecht. Vol rotsblokken, stijle hellingen en enorme afdalingen. Ons scooterke heeft afgezien. Het mijne was ondertussen benzine aan het zuipen, ik was al over de helft volgens de meter. De rest had bijna nog 3/4. Plots moeten we een zware afdaling doen, dus iedereen zwaar op de remmen, maar het was zo steil dat de remmen met moeite werken. De meisjes die voor mij reden slipten en konden onmogelijk de zware scooter rechthouden, ze gleden dus enkele meters onder de moter naar beneden. Elise die achterop zat, had de klap het meest opgevangen en was zwaar geschaafd, Rachel had enkel wat blauwe plekken. Al bij al is alles goed afgelopen.

De snelheid werd drastisch terug geschroefd en iedereen was super geconcentreerd op de weg om niet te vallen. Tegen dat we weer op verharde wegen zaten was er 2 uur gepasseerd, we waren allemaal dol gelukkig om weer op t gemak te kunnen rijden.

Toen we terug het stuk tussen de 2 vulkanen reden, langs het strand, kwamen we in een soort van insecten wolk terecht, de beestjes vlogen rond ons oren. Het was echt niet te doen, duizenden. Gelukkig had ik een bril aan en je mond moest je zeker toe houden. Het ergste was dat het ganse stuk tussen de 2 vulkanen we tussen die insecten reden, ongeveer 45 minuten.

Opnieuw waren we gelukkig, nu omdat we de andere vulkaan hadden bereikt. Ik zat ondertussen al aan mijn laatste kwart benzine, de rest had nog meer dan de helft. We moesten nog ver en begon wat ongerust te raken, er was immers maar een tankstation en dat was aan onze eindbestemming.

Een half uurtje later het tweede accident. Er liepen constant koeien, kippen en varkens op de weg. Ik had net al een klein biggetje moeten ontwijken die precies niet wist waar naar toe te gaan en voor mij constant van links naar rechts aan het lopen was. Plots moesten we een kudde koeien voorbij steken. Wanneer Kunal ze wou voorbijsteken moest hij uitwijken en kwam in de gracht terecht. Hij is overkop gegaan en de schaafwonden waren iets erger dan die van Elise. De scooter zat er ook niet uit, vol krassen en de bescherming van de uitlaat zwaar gescheurd. We gingen nog naar de sunset gaan kijken, maar iedereen had er plots genoeg van.

Ik heb nog een half uurtje in het rood gereden, maar daar was het tankstation. Eenmaal on de hostel nog wat discussie met de eigenaars van de scooters en hebben serieus wat mogen betalen.

Maar uiteindelijk was het zo’n toffe, avontuurlijke dag. Bij het avondeten keken we er lachend op terug. Bij het plannen van de volgende dag wouden de 2 meisjes de vulkaan Concepcion beklimmen. Ik dacht van het is geen waar hé. Zou ik meegaan of niet. Had serieus wat twijfels gekregen over mijn conditie, maar dit waren zorgen voor morgen ?.