Zaterdagmorgen on 5:30 opgestaan om in de voormiddag de vulkaan Pacaya te beklimmen. Rond 6 uur kwam de shuttle, zo goed als vol met 14 andere dapperen die zo vroeg wouden opstaan. Pacaya is een van de makkelijke beklimmingen niet omdat het niet steil is, maar omdat de beklimming maar anderhalf uur duurt.

Het was normaal een busrit van een uurtje en we moeten door Guatemala City tijdens de spits. Natuurlijk was er een ongeval gebeurd, we hebben er dus half uur langer over gedaan. Er lag zo’n grote Amerikaanse vrachtwagen volledig op zijn kant. Hoe dit is kunnen gebeuren is me een raadsel. Laatste stuk was een beetje off-road. We reden door kleine dorpjes en hadden prachtige vergezichten. Plots werden we ingehaald door een klein jongetje op een paard. Blijkbaar ga je dus sneller per paard dan per bus. Toen we aankwamen aan de ingang van het park, stond het vol met cowboys op hun paard. De bus moest zich erdoor persen. Blijkbaar waren al die paarden voor de toeristen die niet boven geraakten. Je kon dan een “taxi” huren voor 10 dollar. Nu zo erg zou het wel niet zijn zeker.

Er liepen ook jongetjes rond die een ‘stick’ wilden verkopen. Was gewoon een mooie stok met wat scherpe punt. Blijkbaar was de stick nodig omdat het toch zo zwaar was. Nu in Nicaragua ben ik ook zonder stok bovengeraakt, het zou nu ook wel lukken zeker.

Ik was in vorm en liep samen met een Canadese en een Hollander van voor. Het was een pittige klim, maar je had genoeg rustpunten om te stoppen en te genieten van mooie uitzichten. We hadden geluk met het weer want je kon de drie vulkanen bewonderen die je ook vanuit Antigua kon zien. Sommige groepen hebben minder geluk en zien gewoon een hoop wolken.

Na het laatste rustpunt begon het echt zwaar te worden. Maar een dik half uur later stonden we boven. We waren de eersten boven, langzaam aan zag je de rest van onze groep en ook andere groepen bovenkomen. Ik was verbaasd dat er zoveel ondertussen op een paard zaten.

Eenmaal boven kon je de oude krater zien, er kwam wat stoom uit en je mocht dit stuk niet meer beklimmen. Wat lager lager de nieuwe krater die momenteel gevuld was met gestold lava. We mochten daar wel naar beneden. Grappig was dat er een klein soevenirwinkeltje was gebouwd. Een aantal artiesten maakten daar juwelen met stukjes lavasteen. Ze hadden in de laatste 10 jaar al verschillende keer van plaats moeten veranderen omwille van de activiteit van de vulkaan.

Toen we in het lavaveld stonden voelde je de hitte. Een stukje gestold lava was echt heet. Je kon het niet echt lang vasthouden. De gids haalde ook een zak marchmello uit. Je kon deze dan laten smelten in een van de gaten waar hete stoom uitkwam.

Naar benden gaan was wat anders. Je liep constant achter mensen die zaten te sukkelen. Op een gegeven moment was er wat plaats vrij en zijn een Fransman en mezelf naar benden gelopen. Ik vind dit minder lastig dan je voortduren de te moeten tegenhouden en vond het ook minder belastend voor de knieën. Je hebt ook minder kans op uitglijden. Voordeel was dat toen ze ons hoorden aankomen ze plaats maakten, we waren dus in een mum van tijd beneden. Op het einde hebben we zelfs twee oudere mensen tegen gekomen, denk rond de 70, die ook op t gemak naar beneden aan het lopen waren. Respect!

De terugrit naar Antigua was rustig, ik denk dat de meesten een klop hadden van het vroege opstaan, ik inclusief.

Het was een leuke wandeling, maar je moet geluk hebben met het weer. Toen we terugkeerden was het immers bewolkt aan het worden. Boodschap is dus zo vroeg mogelijk vertrekken.