Effen terug naar zondag. Hier op Ometepe nemen ze ‘zondag rustdag’ nogal letterlijk. Ik wou graag nog iets doen maar no way dat ik er ging geraken. Er waren geen bussen en taxi’s zijn hier belachelijk duur. Ik heb dus ook maar een rustdag ingelast.

Maar rond 4 uur begon ik het beu te worden. Tijdens onze scooter tocht was het de bedoeling om de sunset te gaan bekijken op punta Jesus Maria, niet ver van Moyogalpa. Maar door alle accidenten is het er toen niet van gekomen. Ik zou dus een fiets huren in de hostel en er naar toe rijden. Ik zou alleen gaan, de Amerikanen waren deze morgen vertrokken, Elise moest haar trip naar Panama voorbereiden en Matt van de UK, net aangekomen, zag het niet zitten.

Rond 16:30 vraag ik om een fiets te huren, maar blijkbaar waren ze allemaal kapot, sigh. Volgens de eigenaar van de hostel, kan je er te voet op een uurtje staan. Als ik nu vertrok zou ik er net op tijd zijn voor de sunset. Ik dus te voet op weg. Zoals gewoonte na een 10tal minuten nat van t zweet. Eenmaal uit het dorpje liep ik op een verlaten baan. Af en toe kwam een motto of auto voorbij en keken me raar aan, zich afvragend van waar gaat die te voet naar toe. Het volgende dorp was immers op 25 km.

Eenmaal ik de baan moest verlaten was het nog  20 minuten op een aardeweg. Aangekomen had ik een prachtig zicht op de vulkaan Concepcion.

Het speciale aan de punta is dat het strand in een dunne strook diep het meer in loopt. Net als een natuurlijke pier.

Natuurlijk liep ik tot het einde en daar wachte ik op de sunset. Het was prachtig! Ondertussen was er ook een of andere fotografe komen bij zitten, ze had namelijk duur materiaal mee.

Na de sunset keerde ik terug, maar had er eigenlijk niet aan gedacht dat nadat de zon onder is, het eigenlijk donker is. Dat ging nog afzien worden om terug te keren. Straatverlichting bestaat hier immers niet, laat staan dat ik nog eerst 20 minuten op de aardeweg ging moeten afzien.

Ik was nog maar net vertrokken toen er een scooter bij me stopte. Het was de fotografe. Ze vroeg of ik een lift wou. Dit was een godsgeschenk ?. Het was opnieuw een Spaanse, ze kwam uit Barcelona. Jammer genoeg ging ze niet naar Moyogalpa, maar naar Altagracia en dit is net de andere kant op. Maar ik kon mee terug tot aan de straat en dit was het moeilijkste en donkerste stuk.

Op de terugweg dacht ik er plots aan om mijn gsm als zaklamp te gebruiken. Ik ben dus veilig terug geraakt. Daar ik ook geen drinken had meegenomen in mijn haast, was ik blij terug in de hostel te zijn en de frigo te kunnen openen.

Omdat ik toch actief ben geweest op zondag, heb ik me getrakteerd op een heerlijke steak. Het was iets duurder dan normaal, maar vond dat ik het verdiend had. En de pintjes waren ijskoud, nog nergens zo koud gedronken. Santé!