Om 5 uur loopt de wekker af …eindelijk is het zover. Ik spring in mijn kleren, nog een laatste controle of ik de belangrijkste zaken bij heb en dan op weg naar het station van Kortrijk. Een uurtje later stap ik af in Antwerpen-Berchem. Ik heb daar afgesproken met een aantal anderen van de groep. Karel de reisbegeleider is er al. Een beetje later komen ook Alain, Matthias en Peter aan. Van Karel krijgen we te horen dat er één iemand heeft geannuleerd, het meisje dat niet aanwezig was op de vertrekvergadering. We zijn dus met 11. We wachten nu alleen nog op Ilse, die net op tijd komt aangelopen. Ellen en Christine zitten al op de trein. Na twee uur sporen, rijden we het station Schiphol binnen. Aan de balie van Martinair hebben we afgesproken met de rest van de groep: Ben, Bart & Liliane.

De vlucht verloopt zonder problemen, als je het gehuil van een ‘schattige’ baby niet meerekent. Zelfs de transit in Miami verloopt sneller dan gedacht.

We zijn allemaal blij als we uiteindelijk landen op Costaricaanse bodem. We zijn nu al lang genoeg onderweg. Tijd om de vakantie echt te beginnen. Buiten de luchthaven is het een drukte van jewelste. Overal staan mannen met bordjes te roepen. Wij zoeken naar iemand van ‘Backpackers Costa Rica’. Peter en ik hebben haar vlug gevonden. De rest is ondertussen in de chaos mee met iemand anders van ‘Backpackers Tranquillo’. Uiteindelijk raken we toch allemaal samen en worden we mooi afgezet aan de guesthouse. We beschikken over twee kamers van elk 6 bedden. Om de avond af te sluiten zijn we nog iets gaan drinken in de tuin om tenslotte doodmoe in bed te kruipen.