Ok mijn eerste solo reis zit erop. Tijd om eens terug te kijken op mijn reis. Wat heb ik geleerd, wat was goed, wat kon beter en wat absoluut te vermijden. Het zal waarschijnlijk een chaotisch ongestructureerd verhaal worden, but who cares ?.

Ik zit momenteel op het vliegtuig naar Atlanta en het algemeen gevoel is dat ik eigenlijk spijt heb dat het gedaan is. In het begin heb ik een paar keer gedacht van wat doe ik hier, zou ik niet beter naar huis gaan. Gelukkig is dit gevoel snel over gegaan. Toen dacht ik nog dat solo reizen niet echt iets voor mij was. Ik miste iemand om de ervaring te delen en om er later te kunnen op terug kijken. Maar nu weet ik het eigenlijk niet zo goed. Ik zie me eigenlijk wel terug alleen op reis gaan.
Het is zo’n relaxte manier van reizen. Ik hoeft enkel met mezelf rekening te houden. En mezelf is niet zo’n moeilijken om mee om te gaan ?. Heb je zin om niets te doen, dan doe je niets. Staat de plaats waar je bent je niet aan, dan vertrek je. Heb je het enorm naar je zin, dan blijf je. Zo simpel kan het leven zijn.

Ik had gedacht meer stress te hebben omdat ik niets op voorhand had geregeld. Maar ik was er eigenlijk vrij rustig bij. Bij de zoektocht naar een slaapplaats, wat soms langer duurde dan ik gedacht had, had ik altijd het gevoel dit komt wel goed. En het is ook altijd gelukt. Ik was wel blij dat mijn reisroute ongeveer vast lag, de uren voorbereiding hebben zijn vruchten afgeworpen. Ook het uitzoeken hoe van de ene plaats naar de andere te gaan hebben wat tijdbesparingen opgebracht. Dus voorbereiding vond ik belangrijk, maar je moet er niet in overdrijven.

The good

Nicaragua is een enorm prettig land om te reizen. Mensen zijn behulpzaam en vriendelijk. Het helpt natuurlijk als je Spaans spreekt. Heb onderweg enorm veel complimenten gehad over mijn Spaans. Toen ik met de taxi van Granada naar San Jorge reed, hebben we constant zitten praten en hij heeft wel tot drie keer toe gezegd dat mijn Spaans en mijn accent heel goed waren. Het heeft me eigenlijk terug zin gegeven om me verder te gaan verdiepen om nog beter te kunnen praten, vooral met de tijden van werkwoorden had ik vaak problemen.

Ik heb enorm toffe dingen gedaan en gezien. Volcano boarding, beklimmen van Cerro Negro, Telica, Masaya en Concepcion vulkanen. Kajakken in Peñitas, paardrijden, met de scooter Ometepe verkennen. Heb ook prachtige dingen gezien. De natuur is adembenemend, de vergezichten op de vulkanen, de tropische stranden, meren vooral Laguna de Apoyo, een schitterende sterrenhemel terwijl je tussen duizenden schildpadden loopt, mooie zonsondergangen (voor zonsopgang zat ik nog in bed), bruisende steden zoals Leon ( mijn favoriet) en Granada. Heb ook wat locale sfeer kunnen opsnuiven, met het carnaval in Grandada en de rodeo in Ometepe. Waarschijnlijk nog vele dingen vergeten. Kortom Nicaragua als reisbestemmingen is zeker een aanrader.

Heb ook leuke mensen leren kennen, Georgina en Robin in Leon. Zij hebben er voor gezorg dat ik mijn eerste dagen niet alleen was en onmiddellijk mijn bezorgdheid weggenomen over mensen te leren kennen terwijl je alleen reist. We hebben enkele toffe avonden gehad en leuke gesprekken. In Granada ga ik me vooral de Nicaraguanen zelf herinneren. Kevin en Ulice die me het carnaval hebben leren kennen vanuit een Nicaraguaans standpunt. Nidria en haar vriend die me een interessante avond hebben bezorgd, ook de straatwerkers laten nog altijd een glimlach verschijnen als ik eraan denk. In Ometepe had ik een fantastische tijd met Elize, Rachel en Kunal. Onze scootertocht is er een om niet te vergeten. Onze zoektocht naar de kleinste en meest gezellige restaurantjes in plaats van naar toeristen restaurants te gaan. De hulp van Javier van de hostel. In San Juan del Sur was het Julia waarmee ik het meest mee op stap ben geweest. Ze was ook enorm sociaal zo dat we in mum van tijd een groep rond ons hadden, allemaal een voor een interessante en leuke mensen. Ik ga ze missen.

Tot slot heb ik ook wat geleerd over mezelf. Ik weet van mezelf dat ik het moeilijk heb om naar mensen toe te stappen, maar ik ben er door deze trip beter in geworden. Het is nog niet zoals ik wil, maar het is een stap in de goede richting. De eerste keer dat ikzelf naar iemand heb toegestapt was op Ometepe, naar Elize. Ik heb ook ondervonden dat het voor mij makkelijk is om contact te maken in de kleine hostels, dan in de grote hostels waar het vol loopt met backpackers. Heb vooral moeite met in een grotere groep toe te treden. Maar door gewoon andere te observeren heb ik gemerkt dat het eigenlijk gewoon niet zo moeilijk is. Heb het gisterenavond voor de eerste keer toegepast. Was na de turtle toer opzoek naar eten en ik zag Julia in de verte bij een burritostand omringd door mensen die ik nog niet had gezien. Normaal zou ik er niet op afstappen, ik zou ze immers niet willen storen, maar deed het toch. “Hey Julia hoe was je dag” was genoeg om kort daarna met de rest van de groep te babbelen. Het klinkt misschien onnozel, maar voor mij was het een kleine overwinning ?.

The bad

Wat was minder op mijn reis. Hetgeen dat me het meest heeft geërgerd was mijn bagage. Had mezelf nog zo gezegd niet te veel mee te nemen, en toch had ik een derde tot misschien zelfs de helft te veel mee. Ik was zo onder de indruk van sommige reizigers over hoe klein hun rugzak was. Bij sommigen was hun rugzak nauwelijks groter dan mijn dagrugzak. Het eerste dat ik ga doen is een kleinere rugzak zoeken. Lokaal transport is zo veel gemakkelijker met een iets kleinere rugzak.

Iets waar ik ook wat spijt van heb, is dat ik een dag langer op Ometepe had moeten blijven en een dag minder in San Juan del Sur.

Tot slot heeft het te lang geduurd voordat ik zelf contact opnam met anderen. Gelukkig waren er genoeg mensen die zelf het eerste contact met me legden. In mijn volgende trip ga ik daar toch rekening mee proberen te houden.

Eigenlijk vallen de mindere zaken bijzonder goed mee.

The ugly

Gelukkig moet ik hier niet veel schrijven. Mijn dehydratie op de Telica was het meest onaangename. Ik voelde me toen enorm slecht. Het begon met wat lichte hoofdpijn en werd steeds maar erger. Vooral omdat ik niet wist wat er aan de hand was, maakte het verschrikkelijk. Toen de gidsen vertelden dat het dehydratie was en dat na een goede nachtrust, veel vocht, zout en wat ORS het wel beter zou gaan, was ik toch enorm gerust gesteld. Had geen zin in een of andere tropische ziekte, je denkt natuurlijk altijd het ergste. En inderdaad volgende morgen was ik fris als een hoentje. Ik denk dat ik nu standaard in mijn medicatie kit ORS ga voorzien. Ik ben de begeleiders van Quetzaltrekkers enorm dankbaar voor de goede zorgen.

Bon ik denk dat ik kan concluderen dat ik een fantastische reis achter de rug heb. Spijtig dat het gedaan is?. En hop naar de volgende reis zeker ?.

 

Edit1:

Zit nu op de vlucht naar Brussel. We zijn halverwege en ik heb nu toch echt wel schrik gehad. Het was stikdonker, de meeste stewardessen sliepen, ik was naar een filmpje aan het kijken.

Plots begin ik iets verbrand te ruiken. Ik dacht eerst dat er iemand had zitten roken op t wc. Maar het werd erger en ik zag nu ook een aantal passagiers onrustig worden. Plots waren ook alle stewardessen op en waren druk aan het rondlopen. Ze vroegen ons hoe lang we al iets roken. Ze waren bezig met te onderzoeken vanwaar het kwam. Totaal onverwacht sprongen ook ineens alle lichten aan. Ondertussen zeiden ze ons dat ze contact hadden met de thuisbasis. Plots vallen alle lichten en alle tv schermen uit.

Ik begin me nu echt zorgen te maken. Voor alle zekerheid doe ik toch al mijn veiligheidsgordel aan. Tijdje later komt de uitleg dat een aantal entertainment units oververhit waren en de rook in de ventilatie terecht was gekomen. Ze gingen alle tv’s uitschakelen. De geur verdween inderdaad vrij snel. Maar dus wel 4 uur zonder tv. Spannend momentje dat ik toch niet te veel wil meemaken ?.

Edit2

Terug thuis. Net eerste dag gaan werken. Back to reality. Begin toch al te dromen van mijn volgende reis ?.