Na de Masaya vulkaan was het al 8u toen ik terug in Granada was. Vlug wat opgefrist en iets gaan zoeken om te eten. Ik zat na het eten nog te genieten van mijn pintje, toen een nicareguaan vroeg waarom ik alleen zat. Hij stelde voor om bij hen te gaan zitten. Het waren 4 vrienden ( 3 kerels en een chica) die al een tijdje op kroegentocht waren in Granada.

Nidria en Antonio waren 2 beste vrienden en de 2 andere (broers) waren vrienden van Antonio. Het was een leuke avond, een probeerde constant Engels te praten met mij, maar ik verstond beter zijn Spaans dan zijn Engels. Er werd wat afgelachen en gezeverd. Wanneer er een staatmuziekant langskwam was iedereen (allé behalve ik) aan t meezingen. Bier vloeide rijkelijk en heb me serieus door Nidria laten beïnvloeden die me constant bier liet betalen … Maar ja wat moet je doen als een knappe Nicaraguaanse iets vraagt ☺️.

Op een gegeven moment willen ze gaan dansen, een kilometer verder op aan het strand. Nu heb al straffe verhalen gehoord van die buurt en mij gingen ze daar nie krijgen, laat staan dat ze de auto gingen gebruiken terwijl ze al veel te veel hadden gedronken. Toen ik ging afrekenen in het restaurant waarschuwde de bazin me om niet met hen mee te gaan in de auto. Nu dit was ik ook nie van plan.

Heb een alternatief danscafe voorgesteld dicht bij mijn hostel en op een paar minuten wandelen vanwaar we zaten. Ginder aangekomen wat gedanst, Antonio voelde zich niet goed en ging naar buiten. Ik dacht natuurlijk van den drank, maar volgens Nidria had hij zwaar kanker. In elk geval na een tijdje wouden ze naar huis gaan, maar Nidria wou niet. Ze vond het nog te vroeg. Een van de broers is haar dan beginnen uitschelden midden op t straat. Furi als ze was, was haar antwoord waarschijnlijk even erg en zeker even luid. Er wordt wat weg en weer geschreeuwd, wat bemiddeld door de anderen en gedreigd te vertrekken zonder haar. Nidria wou echter niet meer in de auto stappen met de broer die haar had verweten, maar wat haar vooral enorm kwaad maakte was dat haar moeder ook was beledigd. In de verte was een groepje straatwerkers alles in de gaten aan t houden.

Op een gegeven moment stapt de broer waarmee alles begon de auto van Antonio en begint weg te rijden alleen. Hij stopt wel na een tijdje, Antonio ne vre rustige begint ook zijn geduld te verliezen en vraagt Nidria een laatste keer in te stappen, ze weigert echter samen met de broer in de zelfde auto te zitten. Dit gaat zo ondertussen een half uur door, ik probeer ook de gemoederen wat te bedaren want ik vrees dat er fysiek geweld aan te pas zou kunnen komen. Plots stappen ze alle drie in de auto en zijn ze weg met gierende banden. En by the way ze wonen op 2 uur rijden van Granada.

Nidria begint plots onbedaard te huilen. Ze staat te trillen en te beven, ze had nooit gedacht daar haar beste vriend Antonio haar in de steek zou laten. Bon ik sta dus in het midden van de straat da meiske te troosten, ondertussen nadenken hoe dit op te lossen. Ik voelde me middenin een slechte soap. Voorbijgangers dachten dat ik afscheid aan het nemen was van haar en maakten hier en daar wat schunnige opmerkingen.

Ondertussen tussen verschillende huilbuien door vertelt ze me dat Nicaraguanen geen respect hebben voor vrouwen. Dat ze haar moeder zwaar beledigd hebben en dat ze niet begrijpt dat haar vriend niet haar kant heeft gekozen. Ze zei ook constant dat ze naar huis wou. Maar goed een taxi rit van 2 uur zou onbetaalbaar zijn. Ze had ook niets van geld op zak. Ik zou haar kunnen proberen binnen te krijgen in de hostel, maar daar hebben ze een strikte ‘geen gast geen toegang’ policy. Nu het was het proberen waard, ik kon ze dan de volgende morgen een busticket kopen. Ondertussen gaat haar GSM constant en weigert ze op te pakken.

Wanneer min of meer beslist was dat ze zou meegaan naar de hostel, komen ze toch terug aangereden. En het spelletje begint opnieuw. Antonio vraagt haar rustig mee te gaan, ze hadden de broer vanachter gestoken zodat ze niet naar hem moest kijken. Maar haar trots stond haar in de weg en ze weigerde mee te gaan en zei dat ze bij mij ging blijven. Plots op minder dan een minuut had Antonio en de ander haar vastgepakt de auto ingeduwd en reden weg. Ik stond verbluft, dit ging zo snel. Antonio zei nog snel dat ik een goede vriend was en dat dit de beste oplossing was.

Ik stond er zowat naar te kijken, leek net een halve ontvoering. Was er effen niet goed van. De straatwerkers die alles hadden gade geslaan, begonnen me aan te spreken. Ze dachten dat er gevochten ging worden en zeiden dat ze klaar waren om in te grijpen. Vond ik wel sympathiek van hen. Ze zeiden me ook geen zorgen te maken, dat dit ‘normaal’ was. Nu ik had het er wel wat moeilijk mee.

Ben nog een tijdje met hen staan praten, en ze vroegen of ik hen geen cola kon betalen. Ze moesten nog de hele nacht een straat openbreken en het was nog steeds enorm warm, ik heb hen ongeveer 60 cent gegeven en ze waren ongelooflijk content, konden ze ongeveer een liter cola mee kopen. Ze hadden het ook verdiend om mijn rug te dekken ?.

Een beetje aangeslagen terug naar de hostel gegaan.