Na de Cerro Negro met Volcano boarding heb ik nu mijn tweede vulkaan, de Telica, van mijn lijstje afgevinkt.

Het heeft eventjes geduurd alvorens ik een groep vond om mee te gaan, maar maandagnamiddag had ik dan toch geluk bij Quetzaltrekkers.

Quetzaltrekkers in een non-profit organisatie die met vrijwilligers tochten begeleid naar de verschillende vulkanen. De winst gaat naar verschillende locale projecten die werken met risico kinderen. Dit zijn vooral projecten die kinderen na school van ’t straat houden.

Eventje vooruitlopen op de feiten … Ik heb zwaar afgezien, zelfs een beetje doodgegaan. Maar ik ga eerst de verzachtende omstandigheden opsommen ?. De Cerro Negro zat nog in mijn benen, maar vooral mijn gebrek aan slaap. De dagen in Leon zat ik er steeds laat in door uit te gaan met Georgina (Australië) en Robin (Zweden). Het probleem is dat ik ook nooit lang kon uitslapen, was altijd wakker rond 5:30.

Maandagavond dachten we vroeg in ons bed te kruipen, ik moest om 6 uur op voor de Hike en Georgina had om 9 uur haar bus naar Isla Ometepe, Robin ging naar Guatemala. Het was dus onze laatste avond samen en besloten in de hostel te blijven om te eten. Blijkbaar was er ook een Music Bingo avond voor een goed doel. Wij zagen er geen kwaad in om ons in te schrijven, was enkel 50 Cordobas ( iets minder dan 2 euro). Er waren 2 rondes met elk 2 prijzen, anderhalve liter bier en een fles rum. Winnen we toch 2 keer het bier, zaten dus plots met 3 liter bier en het werd dus toch een late. Tot zover de verzachtende omstandigheden.

Om 6 uur stond mijn wekker, maar naar goede gewoonte was ik om 5:30 wakker. Had natuurlijk gisteren ook met moeite mijn bagage gepakt, dus heel stil om mijn 6 kamergenoten nie wakker te maken alles bij elkaar gezocht. Om 7 uur bij Quetzaltrekkers waar we betaalden en onze rugzak moesten vullen. We hadden elk zo’n 40 kilo te dragen: 8 liter water, een tent, een slaapzak, een slaapmatje, eten voor 3 maaltijden, en bestek bord en beker. Ik had al mijn bagage mee omdat ik was uitgechecked in de hostel. Gelukkig kon ik alles daar achterlaten, in een vuilzak ?. Heb ik al gezegd dat ik spijt heb dat ik toch weer te veel mee heb, ben al aan t denken om wa dingen achter te laten.

Daarna een stevig ontbijt en tijd om de rest van de groep te leren kennen. Er was een gezin uit Barcelona, een Amerikaanse uit Chicago, een koppeltje uit New York en de twee gidsen waren Hollanders. Het zag er een leuke groep uit.

We moesten eerst een 15 minuten naar het busstation om daar een chickenbus te nemen. De chickenbus is het belangrijkste vervoersmiddelen voor de locals in Centraal-Amerika. Het zijn meestal oude Amerikaanse schoolbussen. Het wordt chickenbus genoemd omdat je altijd met enorm veel mensen op elkaar gepakt zit, en omdat er ook wel altijd iemand met zijn chickens op de bus zit. Je kan overal opstappen en afstappen, de bus stopt zelf met moeite, jonge mensen springen erop terwijl de bus vertraagt. Een avontuur op zich.

Wanneer we af stapten stonden we aan het begin van de hike. Eerste stop waren een aantal kokende modderpoelen of fumarolen genoemd.

Daarna begon het lichtjes bergop door weiden, uitgestrekte vlaktes en bossen. Het uitzicht was prachtig. In de verte in onderstaande foto kan je de Telica zien.

Het was ondertussen snikheet aan het worden, bij de eerste ruststop was mijn T-shirt al helemaal nat, was gelukkig niet alleen. Het tempo lag vrij hoog en de hitte was ondraaglijk, had soms moeite met ademen. Om het uur was er een kleine rust pauze en werd er een snak rondgedeeld. Jammer zaten die niet in mijn rugzak, ik had 4 grote brokolies mee en die zouden pas voor het avondeten gebruikt worden ?.

Bij de laatste rustplaats ging het echt beginnen. Het was nu tussen de 1 en 3 uur klimmen, de meeste deden het in 1:30u werd ons verteld. Iedereen zou op eigen tempo naar boven gaan. Vond ik een goed plan want het tempo lag me wat te hoog.

Ik liet de groep voor me vlug uitlopen totdat ik ze niet meer zag anders wil ik hen bijhouden, een van de gidsen liep met de 2 ouders van het Barcelona gezin achter mij. Ik vond het een goede volgorde. Ik ging me niet laten opjagen door de eerste, maar er is toch wat druk van deze achter mij, wou kost wat kost voor hen aankomen.

Het begon onmiddellijk enorm te stijgen. Na 10 minuten was ik al aan het afzien, de rugzak woog als lood en drukte me als het ware naar beneden. Benen begonnen enorm zeer te doen, ook mijn schouders, het zweet liep in stromen van me af, was ondertussen rond de 35 graden. Ik schrok enorm van mijn fysiek, dacht dat die beter was, 5 km kunnen lopen betekent echt niets hier op de Telica. Na 20 minuten moest ik bijna om de 10 stappen pauzeren. Het ging zo stijl omhoog dat ik bij mijn pauze voorover gebogen moest staan om anders trok het gewicht van mijn rugzak me om. De liters water vlogen erdoor, maar ze werden al even snel uitgezweet. Heb die dag 5 liter gedronken en niet naar wc moeten gaan.

Halverwege moest ik onder een omgevallen boomstronk kruipen, geraakte met moeite nog recht. Eventjes pauze genomen en kwam er plots een knappe dame naar beneden met een big smile. Ze heeft me toen wat pep talk gegeven. Ben daar maar weer verder naar boven gekropen. Om de 10 stappen, 10 seconden op adem en dan weer verder, na een tweede langere pauze dacht ik iemand achter me te horen, dus al mijn moed samengenomen en verder gestrompeld, wou niet dat de 2 achter me vroeger zouden aankomen. Op een gegeven moment dacht ik half weg te zijn, en zag ik de rest van de groep zitten. Met de hemelse woorden “we zijn er bijna”, “nog 15 minuten” en “het ergste is voorbij”. Ik was dolgelukkig. Kwartiertje later kwamen de andere twee, ze zaten dus toch niet zo dichtbij.

De laatste 15 minuten puur op karakter naar boven, maar het uitzicht was de moeite. Toen we aan de kampplaats aankwamen was het net een paradijs, het was een open plek net naast de krater, er was gras, bomen en struikjes en er stond een klein hutje waar we konden eten.

Het was nu 3 uur en we hadden allemaal honger, we aten veggie burritos er waren immers twee veganisten mee. Heel lekker, plots komt en iemand met frigobox op zijn schouder op onze kampplaats en hij had koude pintjes mee ?. Daarna een siësta want rond 17 uur gingen we naar de krater klimmen, een vleermuis grot binnengaan en dan genieten van de zonsondergang.

De klim naar de top was kort maar krachtig. De krater zelf was heel indrukwekkend. Wetende dat de vulkaan normaal uitbarst om de 5 jaar en dat nu 15 jaar geleden is  dat er nog een grote uitbarsting is geweest, maakt je toch wat stil.

De toch naar de bat cave was vooral lastig omdat het een geklauter was over allerlei losliggende rotsen, ideaal om enkels om te slaan. De grot binnengegaan en het zal vol met vleermuizen die rond je oren vlogen. Hoe dieper je ging hoe meer je omringd was enkel de new yorkers en mezelf waagden ons binnen.

Daana naar de zonsondergang gaan kijken, met zicht op 3 andere vulkanen. Mooie platte steen gevonden om daar te genieten.

Na een tijdje begon ik wat hoofdpijn te krijgen. Toen we gingen terugkeren, het was ondertussen donker, was mijn hoofdpijn toegenomen. Onder weg begon ik ook misselijk te worden. Het was nog 30 minuten terug naar de kampplaats en iedere minuut werd ik misselijker. Toen we terug aan de krater waren en de laatste afdaling moesten doen, vroeg iemand of ik ok was. Toen ik zei dat ik hoofdpijn had en misselijk was, zei Meaghan dat ze hetzelfde had. Volgens de begeleiding waren het symptonen van dehydratie. Na de laatste afdaling was ik zo misselijk dat ik al mijn 5 burrito’s heb overgegeven. Terug bij de kampplaats heb ik 2 zakjes ORS (Oral Rehydration Salts) gekregen en wat zoute pinda’s. Na een tijdje voelde ik me terug wat beter. Heb wel niet van mijn brokolie kunnen eten. Nog een laatste avontuur was naar het groot toilet gaan. Ergens midden in de natuur met zicht op de vulkaankrater zoeken naar de ideale plaats heeft toch iets speciaal.

Heb toen mijn slaapmatje wat naast mijn tent gelegd om wat te rusten, toen het wat later en kouder werd ook mijn slaapzak en uiteindelijk heb ik de hele nacht buiten geslapen. Nu en dan wakker gemaakt omdat een of ander beest op je gezicht kruipt, maar wanneer ik naar boven keek en de enorme sterrenhemel zag, maakte dit alles goed. Verrassend goed geslapen.

Volgende dag was de rugzak al stukken minder zwaar, ik voelde me terug goed en heb de afdaling overleefd. Ik zag al uit naar mijn nacht aan het strand, had namelijk geboekt voor een private room, geen dorm deze keer. Terug bij Quetzaltrekkers gevraagd of ik daar kon douchen, mijn vuilzak terug overhevelen in mijn rugzak, zou wel alles goed steken als ik mijn volgende hostel aankwam en dan een taxi gezocht. De eerste 2 vroegen te veel geld, de derde ook maar heb kunnen afdingen. Het was een sympathiek ventje. Na nog een aantal mensen te hebben afgezet, in Nicaragua pikt een taxi nog mensen op als het op zijn route ligt, waren we opweg naar de beach Peñitas. Leuke conversatie gehad met de taxi chauffeur, mijn Spaans begint goed terug te komen.